Bahara inat havada, ruhlarımızda sıkıntı dolanıyor bugünlerde. Olsun varsın, yaşamaya hem de gülümseyerek yaşamaya devam etmek için şiirler ışık tutsun yolumuza.

Cahit Sıtkı Tarancı’nın şu şiirini bilir misiniz?

Hepimize Dair

Yalnız kendi başın mı dertli sanırsın

Gölgesi yeryüzünde avare insan?

Taş da istemezdi yosun tuttuğunu;

Solmakta her çiçek kokusu uçunca;

Tasadır ağaca rüzgarda yaprağı;

Her kuş az çok yanar ölen yavrusuna;

Sivrisinek de halinden memnun değil;

Vızıltısı şikâyet makamında.

 Şiir okumayı, dinlemeyi, düşünme eylemi sırasında araç olarak kullanmayı çok severim.

Ne zaman bir şey canımı sıksa, dertlensem ‘Dertsiz ne/ kim var ki?’ derim.

Sonra Süreyya Berfe’nin ‘Şiir Çalışmaları’ndan şu 2 dize dolanır zihnimde:

‘Sus ve duy

Ki aklında çiçek açsın.’

Neyse canımı sıkan, gerçeklikteki gerçek değerini anlayınca, rasyonel bakış açılı çözüm için sustururum içimdeki şikayetçi vızıltıyı.

Süreyya Berfe’nin başka 2 dizesiyle devam ederim:

‘Yaz güneşi dinlenmek istedi.

Çınarın gölgesini seçti.’

Dinlemek ve dinlenmek için kendime bir yer seçerim. Dinlerim vızıltıyı. Anlarım hissettiğimin ana kaynağını. Rasyonel çözümle harmanlarım duygularımı.  

Ve gülümseyerek yaşamaya devam ederim.

Size de aynı yolları ve yöntemleri, psikologca öneririm.